اشعار

ز خاک پای تو اول سرشت قـلبـم را            سپـس غبـار حـریمت نوشت قلبـم را

ز نور معـرفت و رحمت و ولایت تو            بنا نهـاد چـنین خـشت خـشت قلبـم را

مـیـان مــزرعـۀ سبـز اسـتجـابـت تو            کنـار چـشمۀ خـورشید کـشت قـلبم را

مـرا اسیـر تمـاشـای چـشم هایت کرد             سـپـس نهـاد مـیـان بهـشـت قــلبـم را

دخـیـل پنجـره های حـرم شدم تا حـق            رهـا نـمود ز کعـبـه، کـنشت، قلبم را

خدا گواست که من از ازل گدای توأم

اسیـر رحمت و فضل تو، مبتلای توأم

ز بسکه آهوی چشم تو دلبـری کرده            دل رمــیـدۀ مـا را کــبـوتـری کــرده

من چو ذره کجا و زیـارت خـورشید            نـگـاه روشـن تـو ذره پـروری کـرده

بهشت چشم رئوفت چه رونـقی دارد            کـه با بهشت خـدا هم بـرابـری کرده

فـدای عـاطـفه های نـگـاه پُـر مـهرت            مـرام قـلب مـرا عـشق بـاوری کرده

چقدر تازه مسلمان کـنار خـود داری            مـسیـح چـشم تو کـار پـیـمبـری کرده

شکـوه ناب ولایت تویی که دل ها را            تـجـلــیـات نـگـاه تـو حــیـدری کـرده

همیـشه معجـزه های تو منجـلی بـوده

همیشه ذکر کـثـیرت عـلی علی بوده

اى آفـتـاب مـهـر تـو روشنـگـر وجـود           در پـیشگـاه حكـم تو ذرّات، در سجـود

اى میر عسكرى لقب اى فـاطمى نسب           آن را كه نیست مهر تو از زندگى چه سود؟

عـلمت محـیط، بر همه ذرات كـائـنـات           فیضت نصیب، برهمه درغیب و در شهود

تاریخ تـابنـاك حـیـاتت، گـر اندك است           بـر دفــتـر مــفــاخـر اسـلامـیـان فـزود

عـیـسى دمـى و پـرتـو رأى مـنـیـر تـو           زنـگـار كـفـر از دل نصـرانـیـان زدود

این افتخـار گشته نصیبت كه از شرف           در خـانه تو مـصلـح كـل دیده برگـشود

اى قـبـلـه مـراد كه در بـركـة الـسّـبـاع           شیـران به پیش پـاى تـو آرند سر فرود

قـربـان دیـده اى كه به بزم تو فـاش دید           جاى قدوم عیسى و موسى و شیث و هود

قـرآن نــاطــقـى تـو و قـــرآن پــاك را           الحـق مـفسـّرى، ز تو شایـسـته تـر نبود

دشمن بدین كـلام ستاید تو را كه نیست           در روزگار،چون تو به فضل وكمال وجود

شـادى به نزد مردم غـمدیده نـارواست           جان ها فداى لعل لبت كاین سخن سرود

مـدح شمـا، ز عـهـدۀ مـردم برون بـود           اى خـانـدان پـاك، كه یـزدانـتـان سـتـود

از نـعـمـت ولاى شـمـا خـانـدان وحـى            مـنّت نـهـاد بر هــمـگـان، خـالـق ودود

اى پورهادى،اى حسن العسكرى ز لطف           بپذیـر، از «مؤیـد» دلخـسـته این سرود

کـیستم من؟ گوهر ده بحر نور کـبریایم            آفتـاب سـامره، روشنـگـر ملک خـدایم

آسمان معرفت را در زمین شمس‌الضحایم            کعبه‌ام، رکنم، مقامم، مروه‌ام، سعیم، صفایم

منـظر حُـسن خدا مصباح انوار الهـدایم

من ابا المهدی امام عسکری ابن‌الرضایم

من همان دریای نور استم که نور از آن دمیده            دین و دانش را خدا در موج موجم پروریده

در درونم گـوهر نابی چو مهدی آفریده            انتهایم را به جز چشم خدا چشمی ندیده

بشـنوید ای آسمانی‌هـا زمیـنی‌ها صدایم

من ابا المهدی امام عسکری ابن‌الرضایم

چارده معصوم گل پیداست از باغ جمالم            نیست آگه از جلالم، غیر ذات ذوالجلالم

تـشنـگان چـشـمۀ تـوحیـد را آب زلالـم             بـنـده‌ام اما چو حـی بی‌مـثالم، بی‌مثـالم

فیض ‌بخش عالمی از شهر « سُرّ من رآ»یم

من ابا المهدی امام عسکری ابن‌الرضایم

من علی بن جواد بن رضا را نور عینم            پیشتر از عالـم خلقت هـدایت بوده دینم

گر چه در سنّ شبـابم پیر خلق عالمینـم            هم محمّد، هم علی، هم مجتبایم، هم حسینم

هم بوَد زهد و کمال و عصمت خیرالنسایم

من ابا المهدی امام عسکری ابن‌الرضایم

پیشتر از خلقتم بر چشـم عالم نور دادم            بر همه شور آفرینان تا قیامت شور دادم

پاسخ موسی بن عمران را به کوه طوردادم            حاجت ارباب حاجت را ز راه دور دادم

همچو اجدادم ز خلق عالمی مشکل‌گشایم

من ابا المهدی امام عسکری ابن‌الرضایم